Niespodziewane i nagłe doświadczenie jakie stanowi czas pandemiczny i związany z nim stan ograniczenia kontaktów społecznych, fizycznej izolacji, któremu wszyscy zostaliśmy poddani, obok roli prewencyjnej, przyniósł konieczność wprowadzania nadzwyczajnych ograniczeń w zakresie funkcjonowania społeczeństw oraz korzystania z praw i wolności jednostki.
Obostrzenia i wymuszony stan pozostawania w ograniczeniach, co do wzajemnego i bezpośredniego kontaktu z innymi ludźmi, wprowadził, z różnym skutkiem, zmiany w sposobie funkcjonowania w różnych kontekstach społecznych, w sferze pracy, domu, rodziny. Sfera prywatna i relacje rodzinne, przyjacielskie zyskały często wzmocnienie, ale tam gdzie istniały dysfunkcje mogły zostać one pogłębione i przynieść niepożądane skutki.
Z jednej strony stan pozostawania w narzuconej izolacji, doświadczenie lockdownu, przełożyły się zatem na negatywne konsekwencje, ale z drugiej odosobnienie, samotność, powodując konieczność przeżywania samego siebie, przyniosła zastanowienie i namysł nad tym co ważne i potrzebne. A w moim przypadku również na to jak to, co doświadczane, odczuwane, dostrzegane może zostać wyrażone i przełożone na artefakt.
Zaznanie stanu izolacji spowodowało przekierowanie mojej twórczej uwagi na problem oddzielenia, rozdzielenia, odgrodzenia, bariery. Skłoniło mnie do podjęcia próby przełożenia tych pojęć na formę obiektu i oddanie w sposób abstrakcyjny wyodrębnienia i niemożności nie tylko interakcji, ale przede wszystkim wzbronienia kontaktu. Adaptacja obostrzenia w sferę obiektu stałą się dla mnie ideą, koncepcją i drogą poszukiwania nowego w obszarze wykorzystania szkła jako tworzywa i medium artystycznego.
Szkło pozwala traktować fizyczny wymiar obiektu we wszystkich jego wymiarach. Jego natura wynikająca
z przezroczystości i sprzężenia ze światłem sprawia, że oddziaływanie bryły w przestrzeni staje się szczególne. Ten potencjał dostrzegam w tafli szkła płaskiego, jej transparentności, refleksie na jej powierzchni i błysku światła na krawędzi. Także sferyczność szklanych rur i rurek jest dla mnie inspirująca. Wobec przeżycia czasu izolacji interesuje mnie ujęcie tego terminu w odniesieniu do istoty materii szkła i formy obiektu.
Stawianie ograniczeń w postaci tafli szkła wobec wewnętrznej struktury, ujęcie jej w reżim wzbronienia fizycznego kontaktu, przy jednoczesnym zapewnieniu możliwości wizualnego oddziaływania, jest motywem przewodnim najnowszego cyklu prac. Prezentowane w formie wystawy w Wałbrzyskiej Galerii Sztuki BWA pod tytułem Izolacja struktury, mają swoje źródło zarówno w refleksji dotyczącej pojęcia izolacji, jak i poszukiwania minimalistycznej struktury wyznaczanej rytmem i materią.
BEATA MAK-SOBOTA
Urodzona w 1968 r. we Wrocławiu artystka i projektantka szkła. Studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, obecnie Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, na kierunku Ceramika i Szkło. W roku 1994 obroniła pracę dyplomową pod kierunkiem prof. Henryka Wilkowskiego z zakresu Projektowania szkła, by w tym samym roku podjąć pracę jako asystentka w Pracowni Podstaw Projektowania Szkła, prowadzonej przez prof. Jerzego Chodurskiego. W roku 2000 uzyskała stopień doktora, a w roku 2014 habilitację. Obecnie na stanowisku profesora ASP, kieruje Pracownią Projektowania Integrującego w Katedrze Szkła na Wydziale Ceramiki i Szkła. W latach 2008-2012 pełniła funkcję Kierownika Katedry Szkła, a od roku 2016 zajmuje stanowisko prorektora ds. dydaktycznych i studenckich. Jest kuratorem ponad 20 wystaw zbiorowych, prezentujących osiągnięcia wykładowców i studentów macierzystej katedry oraz wydziału. Jest też uczestnikiem konferencji, w tym w trzech jako członek komitetu naukowego.
Twórczo pracuje w obszarze szkła artystycznego i działa w obszarze designu eksperymentalnego, eksplorując potencjał formalny szkła płaskiego w kontekście kinetycznego wymiaru przedmiotu i obiektu oraz łączenia szkła z innym tworzywem. Za najistotniejszy czynnik w swojej pracy uznaje działania zmierzające do ultraminimalizmu. Artystyczna działalność obejmuje także dzieła z zakresu termicznych technik kształtowania szkła z wykorzystaniem malatur i łączenia szkła z innymi materiałami jak metal, papier. Priorytetem jest integracja wartości formalnych szkła jako tworzywa oraz walorów innych tworzyw, w ramach relacji określonej formą, funkcją i stosowaną technik w celu określonego oddziaływania wizualnego. Obiekty, cykle prac, zrealizowane projekty prezentowała na ponad 20 wystawach indywidualnych i blisko 100 zbiorowych w kraju i za granicą między innymi w Austrii, Czechach, Holandii, Szwecji, Niemczech i Włoszech. Jej prace znajdują się w polskich zbiorach muzealnych oraz kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.