Dziewięciolatki z Wałbrzycha, Boguszowa-Gorc i Świebodzic zasadziły w książańskim parku sześć lip drobnolistnych. Sadzenie odbyło się w ramach ogólnopolskiego programu grantowego Lato w Teatrze, realizowanego ze środków MKiDN przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. W naszym mieście realizują go Teatr Lalki i Aktora oraz Fundacja t:.
-Zostaliśmy zaproszenie do udziału w projekcie Lato w teatrze przez wałbrzyski Teatr Lalki i Aktora. W ramach prowadzonych tam letnich warsztatów zaproponowano nam, że dzieci posadzą w parku książańskim młode lipki. To bardzo udany projekt ponieważ promuje nie tylko dbałość o przyrodę i zabytki, ale jest także projektem tożsamościowym, odnoszącym się do lokalnych korzeni – wyjaśnia prezes Zamku Książ w Wałbrzychu.
-Po powrocie do teatru, dzieci wielokrotnie podkreślały, że doświadczenia sadzenia drzew (i to w tak niezwykłym miejscu!) było dla nich szczególne. Posadziliśmy własne drzewa i to nie byle gdzie, bo uzupełniliśmy nasadzenia w trzystuletniej, zabytkowej alei lipowej Książański Park Krajobrazowy! Sześć dziewięcioletnich lip drobnolistnych – rówieśniczki naszych uczestników – posadziliśmy pod czujnym okiem prezes Zamek Książ w Wałbrzychu, pani Anny Żabskiej – relacjonowała na facebooku Marta Kurowska, prezes zarządu Fundacji t:.
„Stąd wyrastają korzenie drzew” to międzypokoleniowa, performatywna mozaika, na którą składają się dźwięki, obrazy, emocje, zapachy, wspomnienia. Do jej ułożenia zaproszono dzieci w wieku 8-12 lat. Uczestnicy projektu swoich korzeni szukają w przyrodzie, która na długie lata ukształtowała tożsamość miejsca. W rodzinnych wspomnieniach i zapomnianych skarbach, spoczywających na strychach domów. W przepisie na ulubione ciasto, melodii dawno niesłyszanej piosenki.
W twórczym działaniu spotkają się ze swoimi najbliższymi, przepytują sąsiadów. Tym samym uruchamiają szczególny rezerwuar pamięci, która istnieje w żywym doświadczeniu, na styku tego, co indywidualne i wspólne, zapisane w archiwach i odtwarzane ze szczątków wspomnień.
Zebrane historie, emocje, artefakty potraktowane są jako tworzywo dla naszej wyobraźni, dzici układają własną opowieść. W zastanym krajobrazie dokonują szeregu interwencji ruchowych, plastycznych, dźwiękowych.
– Stworzymy teatralny pamiętnik – performens, złożony z indywidualnych i zbiorowych instalacji, małych form chóralnych, prac wideo. Odmienne osobowości, wrażliwości, doświadczenia, rodzinne spotkania ułożymy w barwną mozaikę – obraz naszej społeczności – dodaje Marta Kurowska.